هویت نویسندگی من چیست؟
(دربارهی یک دغدغهی مشترک)
بهتر است نویسندهی کودک باشیم یا بزرگسال؟ داستان بنویسیم یا شعر؟ ذاتاً یادداشتنویس هستیم یا نمایشنامهنویس؟
هیچیک از کتابهای آموزش نویسندگی، هیچ مؤسسهی معتبر روانشناسی و شناخت شخصیت نمیتواند به این نوع سؤالها به صورت قطعی پاسخ دهد. نویسندههای پیشکسوت هم نمیتوانند با یک نظر، آیندهی نوشتاری کسی را حدس بزنند یا حتا کسی را شبیه خود کنند. همهی اینها: کتاب و تست و پیشکسوت، در بهترین حالت میتوانند تمرینها، ایدهها و امکاناتی به ما پیشنهاد دهند برای کشف تدریجی ویژگیهای ذهنمان و بروز و ارائهی آنچه هستیم و در درونمان میگذرد، بر کاغذ و متن. هیچ پیشگویی وجود ندارد. به مرور و همزمان با افزایش تجربههای نوشتاریمان، گرایش ذهن ما به بعضی از قالبها آشکارتر میشود؛ و با خواندن کتابهایی در همان شکل نوشتاری، مثلاً شعر یا قصه…، تقویت میشود.
البته این ماجرا قطعیت کامل ندارد و علایق ما در چگونه نوشتن، باز هم در طول زمان میتواند نوسانهایی هرچند اندک، داشته باشد. سبکها، به همین دلیل پدید میآیند.
مصطفا پورنجاتی
مطلب قبلی: افزایش قدرت نوشتن در سه گام
مطلب بعدی: خواندن داریم تا خواندن